Lanegan ile Cohen

Benim kendi kuzenlerimden daha cok annemin kuzenleriyle muhabbetim vardir. Niyeyse oyle denk geldigi, zaten bir kismi da annemden cok benim yasima yakin oldugu icin. Bunlardan bir tanesi yillar once... (1995`de) bana yeni seyler dinleyemediginden bahsetmisti. Mesela, galiba, Pearl Jam falan dinleyemiyordu. Haklarinda guzel seyler duymus, bu yuzden denemis ama sevememisti. O yuzden Pink Floyd gibi isimlerin `kasetlerini` dondurmeye devam ediyordu. Artik (yillardir gorusmuyoruz) muzik dinlemeyi biraktigini dusunuyorum. Ayni seyi dinlemek de bir yere kadar.

Ben iyi dayandim. Su yasima dek (kasetlerden bahsetme, yas verme diyorlar ama allahin bildigini kuldan saklamayalim, 35) taze isimlere kulak vermeye calistim. Ancak bir suredir, o gucu, takati, iradeyi kendimde bulamadigimin da farkindayim.

Bunun ilk sinyallerini `Bati eksenli pop muziginde son birkac senedir iyi album cikmiyor mu, yoksa bana mi oyle geliyor?` soru cumlesiyle (guya caktirmadan) daha evvel vermistim.

Neyse... Su gunlerde Mark Lanegan (Blues Funeral) ile Leonard Cohen`in (Old Ideas) yeni studyo albumleri cikti. Icimde uzun zamandir hissetmedigim bir merak... Hani utanmasam, cok tehlikeli bir dusunce oldugunu bilmesem, ne varsa eskilerde var diyecegim.  

Umuyorum, bunu daha uzun zaman soylemem...